Vorige maand vloog ik naar Chili voor de 'Gathering of Open Science Hardware' (GOSH). Ik ging naar de Gathering met het idee veel hardware te zien, ideeën uit te wisselen over apparatuur en problemen die je tegenkomt in het maakproces en natuurlijk heel veel interessante mensen te ontmoeten. Die mensen heb ik zeker ontmoet, maar eigenlijk heb niet veel open hardware gezien! Desondanks was de bijeenkomst zeker geen teleurstelling en heeft zij een veel grotere indruk achtergelaten dan ik van te voren had kunnen bedenken.
In plaats van een éénrichtingsverkeer-conferentie met praatjes waar je naar luistert en dat is het dan, was het meer een vier dagen durende hackathon of workshopsessie. Aan iedereen werd input gevraagd met als doel een roadmap uitstippelen hoe de open source hardware community meer voet aan de grond kan krijgen.
De eerste dag begon met een verhaal over de totstandkoming van de beweging; een groep mensen die elkaar op verschillende plekken ter wereld iedere keer weer tegen kwam en al pratend tot de conclusie kwam dat ze dezelfde ideeën hadden en daar maar iets mee moesten doen. Vervolgens was er een rondje speeddaten. Bij bijna iedereen die ik sprak dacht ik: “Wij moeten samenwerken!” of “Daar ben ik ook mee bezig!” Het was inspirerend mensen van over heel de wereld te ontmoeten en te horen dat zij met overeenkomstige projecten bezig waren of zich vergelijkbare vragen stelde.
Afgezien van de vergelijkbare ideeën waren de mensen op GOSH uiterst divers. De meeste wetenschappelijke of techbijeenkomsten bestaan helaas nog grotendeels uit ‘witte mannen uit westerse landen’. De organisatie van GOSH had er bewust voor gekozen een gevarieerde groep mensen uit te nodigen. Omdat iedereen zo anders was, was iedereen ook echt gelijk en expert op zijn eigen vakgebied. En dat stimuleerde mij in ieder geval om actief deel te nemen.
Er waren verschillende redenen voor de deelnemers om te kiezen voor open science hardware; veel te dure gebruikelijke apparatuur, onverkrijgbaarheid van materialen of het empoweren (het in staat stellen, onafhankelijk maken) van bevolkingsgroepen. Zo maakte Jenny Molloy haar eigen labapparatuur voor haar onderzoek, richtte Rafael Pezzi de Open Universiteit op in Brazilië om de onderzoekresultaten voor meer mensen toegankelijk te maken en vertelde ik iets over de BioHack Academy waarbij we ook meer mensen in staat te stellen hun eigen bio(kunst)onderzoek te doen.
De drie belangrijkste boodschappen die ik mee naar huis heb genomen zijn: hardware hoeft niet elektronisch te zijn, het verschil tussen equality en equity, en hoe je het beste je gedachten kunt verspreiden. In onze tech-georiënteerde maatschappij is het makkelijk om te vergeten dat er ook nog genoeg plekken ter wereld zijn waar elektriciteit niet zo van zelfsprekend is.
Max Liboiron, die onderzoek doet in sub-Arctisch Canada, heeft bijna wekelijks te maken met stroomstoringen. Daarom kan zij voor haar onderzoek naar micro-plastics in de oceaan dus niet vertrouwen op elektronische apparatuur. Dat sluit meteen aan op het tweede punt; in plaats van iedereen gelijk equal te behandelen door bijvoorbeeld iedereen te voorzien van hetzelfde voorwerp, is equity nog veel belangrijker; met verschillende apparaten in staat zijn hetzelfde te kunnen bereiken. Tot slot was er in Chili veel discussie over hoe je jouw ideeën kunt verspreiden en je bereik vergroten. Daar kwam als belangrijkste punt uit dat het waarschijnlijk veel effectiever is dat je vertrouwen opbouwt met mensen binnen een bepaalde gemeenschap waar jijzelf geen deel van uitmaakt, dan als een buitenstaander, die de normen en waarden van die groep niet kent, jouw gedachten predikt.
Na een avond met Chileense wijn en pisco sours, muziek en dans van over heel de wereld en een geïmproviseerde performanceavond met DIY elektronische knoppenkasten waar vooral heel veel ‘noise’ mee werd gemaakt, was het tijd om afscheid te nemen van deze groep bijzondere mensen die, hoe divers dan ook, één ding gemeen heeft: de wereld verbeteren.
