In alle hoeken van het onlangs geopende Hackuarium in Lausanne staan nog ongeopende palletkisten. Autoclaven, zuurkasten, bioreactors en heel veel glaswerk staan tot het plafond opgestapeld en met smart te wachten tot een biohacker ze een tweede leven geeft.
De avond waarop ik sprak maakte deel uit van een reeks evenementen die deze nog relatief onbekende biohackspace op de kaart moeten gaan zetten. Samen met Špela Petrič, Maurizio Montalti en Boris Magrini gaven we de kersverse hackers een inkijkje in de wereld van de biokunst. Waarom zou je kunstenaars naar een biohackspace halen? En wat mag je dan zoal verwachten? De voorbeelden van onze activiteiten zoals de Do It Together Bio avonden, Ivorish en The Other Dinner spraken erg tot de verbeelding en gaan ongetwijfeld navolging krijgen in Zwitserland.
Want ja, omringd door zo ongeveer alle labapparatuur die een biohacker zich zou kunnen wensen, van PCR machine tot 1000 liter bioreactor, zijn de mogelijkheden zo ongeveer ongelimiteerd in het Hackuarium. De leden maakten de indruk zelf ook nog overrompeld te zijn door de vrijgevigheid van de universiteiten en bedrijven uit de omgeving en proberen zich door deze discussieavonden voor te stellen wat ze met de machines gaan doen.
Echt, er staat serieus genoeg apparatuur om een kleine vaccinfabriek te beginnen. En dan houdt je zat machines over om een DNA diagnostiek-bedrijf te runnen, terwijl je met algen biobrandstoffen produceert. Tijdens een rondgang door de enorme ruimte lopen we bijvoorbeeld tegen een palletkist aan gevuld met tientallen chromotografiekolommen, met packing er nog in. Zou je dit verpatsen op eBay dan hoef je waarschijnlijk de komende 10 jaar niet meer te werken.
Maar daar zijn de leden van Hackuarium duidelijk niet op uit. De DIYBio Code of Ethics hangt al aan de muur en stelt een helder doel: vrije en open toegankelijke kennis voor iedereen. Kortom, Hackuarium is een biohacker wonderland.
