Hoe gehecht zijn makers aan hun objecten, en wat zijn de duurzame effecten van digitale fabricage? Deze vragen heeft Irene Maldini in 2012-2013 onderzocht in haar onderzoek "Object-user relationships in open design dynamics" voor de VU Amsterdam in samenwerking met Waag.
Binnenkort worden de resultaten van het onderzoek gepresenteerd in een publicatie bij The Design Journal (Bloomsbury). Wij kunnen hier alvast een samenvatting presenteren.
Voor het onderzoek werd een aantal gebruikers van Fablab Amsterdam gevolgd die in de afgelopen vijf jaar een digitaal gefabriceerd object hebben gemaakt. De conclusies luiden in het kort:
- De digitaal geproduceerde objecten zijn geen substituten voor massa-productie maar eerder een vervanging van met tradionele middelen gemaakte doe-het-zelf objecten. De milieu-effecten zijn daarom niet vergelijkbaar met die van massa-producten.
- De gebruikers van het Fablab hechten een grote waarde aan hun maakprojecten. Dit maakt de ojecten echter niet onvervangbaar of duurzamer.
- Voor de maakprojecten in dit onderzoek werd relatief veel materiaal gebruikt en afval geproduceerd, aangezien doorgaans geen lokaal geproduceerde materialen werden gebruikt. Ook werd er vaak meer ingekocht dan nodig.
- Een positieve uitzondering op dit beeld was het feit dat de digitaal geproduceerde objecten makkelijker te repareren waren.
De werkelijke waarde van digitale fabricage ligt volgens het onderzoek in het feit dat gebruikers beter in staat zijn zelfstandig hun ideeën te realiseren op een kleinere, menselijkere schaal en daar veel plezier aan beleven. Uit het onderzoek blijkt echter ook dat dit nog niet leidt tot een positief effect op de duurzaamheid.
De Engelstalige samenvatting is hier te downloaden als pdf.
Het complete rapport is hier gepubliceerd.
Meer informatie over het onderzoek door Irene Maldini op onmyresearch.blogspot.nl.
