Door Laura Buijs, stagiar
Stel je voor: je bent 15, je voelt je vreselijk verdrietig en het lukt je niet om erover te praten. Je kunt gewoonweg niet op de juiste woorden komen. Zou het helpen om je gevoel op een andere, non-verbale, manier te uiten? Zou het lukken om je gevoel over te brengen op anderen zonder maar een woord te zeggen?
Het project Play, onderdeel van het COMMIT programma, heeft als doel een interactieve installatie te ontwikkelen die het welzijn van jongeren vergroot. Een probleem waar veel jongeren tegenaan lopen is het communiceren en reguleren van hun gevoelswereld. Vanaf het 14e levensjaar ontwikkelen zich steeds meer sociaal-emotionele competenties, waarvan velen een basis hebben in empathie. Het is de basis om later bewust om te gaan met emoties en gelukkig(er) te worden. Precies daar is het punt waar Waag aanhaakt met de interactieve installatie die wordt ontwikkeld voor Play. Een intuïtieve installatie, bediend via bewegingssensor Kinect en dus zonder afstandsbediening of mondelinge opdrachten, gegrond op de principes van embodied cognition. ‘Embodied cognition?’, hoor ik je haast denken. Hier komt het onderzoeksterrein van mijn studie sociale psychologie naar voren. Embodied cognition is een opkomend onderwerp in onderzoek binnen de sociale psychologie en neuropsychologie en stelt dat ons lichaam en zintuigen onze cognities beïnvloeden en andersom, dat cognities onze lichamelijke acties beïnvloeden. Een onderwerp wat hieronder valt is het communiceren van emoties via visuele cues, zoals kleur en patronen.
Tijdens mijn stage bij Waag heb ik onderzoek gedaan naar de emotiecommunicatie van jongeren, in de Play installatie. Ik was hierbij ook benieuwd naar de effecten van het uiten van emoties op deze nieuwe manier. In januari heb ik een test gedaan op de Waag met jongeren van twee middelbare scholen uit Amsterdam. In maart ben ik door het Pieter Nieuwland College ontvangen om gedurende anderhalve week mijn onderzoek uit te breiden op hun school. In pauzes en tussenuren heb ik de soms wat verveelde, maar vooral heel veel nieuwsgierige, leerlingen laten kennismaken met de interactieve installatie en Kinect. Na een paar dagen ging mijn onderzoek als een lopend vuurtje door de school en hoorde ik leerlingen tegen elkaar roepen in de gangen: ‘heb jij al meegedaan aan die test met die Kinect? Is echt vet!’.
In totaal hebben 63 jongeren, bijna evenveel meisjes als jongens, meegedaan aan mijn onderzoek. Ik was benieuwd naar vragen zoals; met welke kleur wordt woede uitgebeeld? Uiten jongeren hun verdriet hetzelfde of zijn er grote verschillen? Verhoogt het niveau van empathie bij jongeren door in de installatie te spelen met emoties? Lukt het iedereen om met Kinect de installatie te bedienen? Aan welke randvoorwaarden moet de installatie voldoen om een veilige omgeving te creëren om emoties te delen? Benieuwd of mijn verwachtingen zijn uitgekomen?
Mijn hele verslag is hier te vinden (pdf). Inmiddels ben ik bezig met verdiepend onderzoek over hetzelfde onderwerp aan de Universiteit Utrecht voor mijn eindscriptie.
