Navolgend een bijdrage van onze twee-daagse stagiaire Lola Spaan, die we vroegen iets te schrijven in het kader van de komende Crypto Design Challenge:
Sharing is caring, privacy is theft en secrets are lies zijn de uitgangspunten van de hoofdpersoon en haar omgeving in het boek The Circle van Dave Eggers. Mae Holland werkt bij The Circle, het bedrijf dat alle informatie bewaart van steeds meer mensen. Ze hebben toegang tot wat je liked en post op hun Facebook-look-a-like Zing; je adres, je gezondheid en alles waarvan je niet wilt dat het gebruikt wordt door een of ander groot bedrijf.
Met sharing is caring wordt in het boek bedoeld dat je 'de samenleving helpt' door alles wat je doet en denkt te delen met de rest van de mensheid. Als je dit niet doet, houdt je informatie achter. "Heb je dan iets te verbergen?" is dan de vraag die in The Circle gesteld zou worden. Privacy is theft is daarop het antwoord. Ook als je persoonlijke ervaringen liever niet deelt geldt: secrets are lies. Want waarom zou je iets geheim houden? Heb je iets illegaals gedaan? Een moord gepleegd? Ingebroken? Een interessante paradox: omdat je alles moet delen, kun je sommige ervaringen niet meer delen. Want waarom zou je iets achterhouden? Dat doe je alleen als je iets hebt gedaan dat niet mag. Iedereen wordt achterdochtig als je een uur niets hebt gepost of geliked: leef je dan nog wel? Als je dan een dag lang niets hebt laten horen is iedereen van mening dat je iets achterhoudt.
Maar je hoeft toch helemaal niet mee te gaan in deze waanzin? Als je geen account hebt en je verzekeringen ergens anders regelt is er toch niks aan de hand? De ex van Mae is een voorbeeld van iemand die absoluut niks te maken wil hebben met The Circle en gewoon een leven wil leiden buiten de waanzin van The Circle. Maar dat wordt niet geaccepteerd. Mensen die zichzelf terugtrekken uit de online-wereld worden opgespoord en gedwongen zich alsnog online te begeven.
Dit is een boek, maar ook in onze samenleving is er steeds minder sprake van privacy. Van Edward Snowden weten we dat de Amerikaanse overheid al je documenten, e-mails en Whatsapp-berichten kan lezen. Ook onze eigen Nederlandse overheid kijkt mee in onze computers en verzamelt allerhande gegevens van ons: Big Data. Omdat er steeds meer online gebeurt, is er steeds meer informatie te vinden in deze data.
Wij, onschuldige facebookers en twitteraars worden gebruikt, letterlijk. Als wij iets liken geven we informatie aan de overheid en bedrijven, die er van alles mee kunnen doen. Om onze privacy weer terug te kunnen krijgen moet er een middel zijn dat ons daarmee kan helpen. Het Crypto Design-project vraagt hier aandacht voor. Doelstellingen hierbij zijn bewustwording en aanzetten tot het verder ontwikkelen van nieuwe middelen. Een begin hiervan is te stoppen met alles te delen: stop sharin’ - start carin’.
Toch vraag ik me dan af waarom ik na het schrijven van dit artikel toch weer inlog op Facebook. Worden we dan onbewust gedwongen? Of willen we eigenlijk helemaal niet offline gaan?
