We zijn bezig met de ontwikkeling van 'Whiskers': objecten die mensen op een speelse manier met elkaar verbinden over afstand. Wij denken dat dit soort communicatiemiddelen eer rol kunnen gaan spelen in de toekomstige zorg voor ouderen. Met bestaande personenalarmering laat je weten als er nood aan de man is. Deze oplossing gaat juist uit van het positieve. Je kunt juist laten zien dat het wél goed met je gaat.
Het werkt als volgt. In jouw huiskamer staat een sierlijk object met een lange spriet. En jouw vriend(in), zoon, dochter, buurvrouw of kennis heeft ook zo’n fraai object in huis. Door de spriet aan te raken, beweegt de spriet niet alleen bij jou thuis, maar ook bij de ander. We ontwikkelden hiervan een werkend prototype. Vervolgens aan mij de eer dit concept te evalueren bij mensen thuis.
Toen de laatste hand was gelegd aan het prototype, mochten ze met mij mee in trein. Dat voelde best gek, want die Whiskers zijn zwaar en groot; ze hebben vooral lange sprieten die overal heen springen. Daar snelde ik op m’n hakjes om de trein te halen, terwijl die lange antennes uit mijn tas staken. Ik voelde ogen in m’n rug prikken. De eerste voorbijganger merkte op: “Heb je al verbinding?”. “Ja heel grappig”, dacht ik. Ik manoeuvreerde mezelf en de Whiskers de trein in, en was heel blij toen ik eindelijk zat. Maar toen de trein ging rijden, sprongen de sprieten richting m’n medepassagiers. Dat zag ik niet aankomen; de rest van de reis was ik toch maar alert. “Sorry namens het prototype”.
De getroffen meneer tegenover mij vroeg: “Wat is het?” Ik legde het idee uit, en de meneer was aangenaam verrast. “Wat een leuk idee, communiceren met beweging. Nooit van gehoord, maar het lijkt me leuk als het volgend jaar een hit is, en ik met jou in de trein gezeten heb. Waar werk jij, dat je zulke dingen bedenkt?”
De meneer wilde ze graag zien, maar vroeg zich af of dat mocht in verband met intellectueel eigendom. Tuurlijk laat ik de Whiskers zien aan hem en de andere mensen in mijn zitje. Ze gaan op reis, omdat wij willen ontdekken wat mensen ervan vinden. Hij vond ze erg mooi vormgegeven. En het leek hem een fijne beweging, bijna een veer. Hij vroeg: “Hebben jullie daar lang aan getweakt? En waarom zijn die metalen dingetjes bovenop? Heb je die nodig voor de balans?” Ik antwoordde: “Klopt, en zodat het ding kan voelen dat je ze aanraakt”. Leuk, die nieuwsgierigheid. Ik merkte dat er meer mensen in de trein meeluisterden, dan die drie in mijn zitje.
De meneer fantaseerde verder. “Kunnen we ze niet aansluiten op het gratis Wi-Fi van de trein, en dan treinen met elkaar verbinden? Ik weet ook niet waarom je het zou willen, maar dat is toch leuk?!” Hij moest denken aan een semafoor. Daarmee communiceerde je in de oudheid ook op afstand, maar dan zover je kon zien. Deze semaforen hebben door het internet een wereldwijd bereik.
Het meisje tegenover de meneer begon te grinniken en zei: “Ik ken Semafoor uit de kinderserie Dommel. Dat was wel een uitvinder toch? Misschien heeft hij daarom die naam, nooit over nagedacht."
"Maar over dat apparaat, ik moet denken aan m’n oma. Zij woont zelfstandig in een seniorenflat en is onderdeel van een belketting met haar medebewoners. Iedereen belt één persoon en laat hem één keer overgaan. Zo houden ze elkaar in de gaten. Je zou ook de Whiskers in een ketting kunnen plaatsen, in plaats van mensen 1-op-1 te verbinden.”
Dan komt de conducteur. De spriet swiept in z’n gezicht. Ik zei “Sorry”, maar hij zei verder niks. Het meisje moest eruit bij Leiden. “Tot ziens en succes ermee!” Waarop de meneer zegt: “Leuk eigenlijk dat jij zulke gekke dingen meeneemt. Dan praat je nog eens met iemand. Iedereen in deze trein heeft vast een leuk verhaal.”
En ik denk bij mezelf, we moeten vaker user research in de trein doen. Daar zitten mensen maar te niksen of op hun telefoon te spelen. Mensen vinden het leuk om spontaan mee te denken, hun ervaringen te vertellen uit hun dagelijks leven of feedback te geven op prototypes. Dan te bedenken hoeveel moeite je soms moet doen om een testkoppel te vinden.
Gelukkig had ik die voor de Whiskers gevonden. Ze gaan naar twee alleenstaande alleenwonende vriendinnen in Pijnacker. Hopelijk denken deze dames net zo goed mee als m’n reisgenoten op het traject Amsterdam Centraal – Delft.
